Imisja jest to stan zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego w miejscu styku z receptorem. Receptorem może być człowiek, zwierzę, punkt pomiarowy itp.

Jedną z metod pomiaru imisji siarkowodoru jest oznaczenie metodą kolorymetryczną z paraaminodimetyloaniliną. Metoda ta jest specyficzna dla siarkowodoru, a najmniejsze stężenie jakie może być oznaczone tą metodą wynosi 0.25 mikrogramów/m³. Metoda polega na absorbcji siarkowodoru z powietrza w alkalicznym roztworze soli cynku i kolorymetrycznym oznaczeniu zabarwienia błękitu metylenowego, utworzonego w wyniku reakcji siarkowodoru z roztworem chlorowodorku paraaminodimetyloaniliny i soli żelazowej.

Dla potrzeb laboratorium szkolnego opracowano na podstawie metodyki Laboratorium Monitoringu Środowiska i Polskiej Normy instrukcję wykonania oznaczenia, zaistniałe zmiany były podyktowane:

• w warunkach laboratorium szkolnego roztwór wzorcowy podstawowy siarczku sodowego (wzorzec H₂S) wygodniej jest przygotowywać przez rozpuszczenie w wodzie uwodnionego siarczku sodowego (w miejsce wysycania roztworu NaOH siarkowodorem), zostało to potwierdzone praktycznie,
• ze względów praktycznych przy wykonywaniu krzywej wzorcowej można stosować zależność T=f(c), zamiast A=f(c),
• podczas pomiaru transmitancji na spektrofotometrze SPEKOL 11, przy długości fali 670 nm ze względu na przekroczenie zakresu pomiarowego należy użyć filtru niebieskiego,
• należy przygotować ok.1 dm³ 1% roztworu octanu cynku (roztwór pochłaniający), ze względu na duże jego zużycie.