Siarkowodór jest bezbarwnym gazem o zapachu przypominającym woń zgniłych jaj. W większych stężeniach jest toksyczny. Jest to związek powstający w mało egzotermicznej reakcji. W procesie tworzenia H₂S wydziela się zaledwie 20,6 kJ/mol. Siarkowodór wykazuje kątową budowę cząsteczki. Strukturę cząsteczek H2S można w najprostszy sposób wyjaśnić przyjmując, że wiązania H-S są utworzone przez dwa prostopadłe do siebie orbitale p atomu siarki o konfiguracji 1s²2s²2p ⁶3s²3p⁴. Siarkowodór wykazuje mały moment dipolowy z powodu małej elektroujemności siarki. H₂S nie może tworzyć wiązań wodorowych, dlatego w stanie stałym nie uzyskuje luźnej struktury, lecz tworzy sieć cząsteczkową o gęstym ułożeniu. W sieciach tych czynne są pomiędzy cząsteczkami tylko siły międzycząsteczkowe, słabsze od sił powodujących powstanie wiązań wodorowych. Z tego powodu temperatura topnienia zespolonego H₂S jest dużo niższa od temperatury topnienia lodu (z wiązaniami wodorowymi). Podobnie temperatura wrzenia słabo polarnego H₂S jest niższa od temperatury wrzenia wody (której cząsteczki wykazują dużą polarność). H₂S spala się w powietrzu słabym niebieskawym płomieniem, dając w przypadku dostatecznego dopływu tlenu dwutlenek siarki oraz parę wodną. W przypadku niedostatecznego dopływu tlenu wydziela się siarka w stanie wolnym. Również wiele innych środków utleniających jak chlorowce, nadtlenek wodoru, kwas azotowy (V), sole żelaza (III) utleniają H₂S do wolnej siarki lub dwutlenku siarki. Siarkowodór ma dość silne właściwości redukujące. H₂S rozpuszcza się w wodzie dość dobrze (w temp. 273K rozpuszcza się 4,6 l/l wody). Jego roztwór wodny nosi nazwę wody siarkowodorowej i wykazuje odczyn kwaśny. Jego dysocjacja przebiega dwustopniowo.

Siarkowodór jest wyraźnie słabszym kwasem niż wodorki fluorowców, mocniejszym jednak niż wodorki azotowców, wykazujące raczej właściwości zasadowe. H₂S jest najsłabszym kwasem z grupy H₂X (najmocniejszym jest H₂Te). Można obliczyć, że w roztworze nasyconym pod ciśnieniem 105 Pa (tzn. o stężeniu 0,1 mol/dm³ ) zaledwie jedna cząsteczka na tysiąc ulega rozpadowi na jon HS^-, a na dziesięć miliardów jonów HS^- powstaje jeden jon S^2-. Siarkowodór zachowuje się zatem jak słaby kwas. Jony HS^- zależnie od warunków przyłączają lub odszczepiają proton, mogą zatem spełniać funkcję zarówno kwasu, jak i zasady. Jony S^2- stanowiące ostateczny produkt dysocjacji mogą pełnić tylko funkcję zasady.

Pochodną H₂S są siarczki powstałe przez zastąpienie atomów wodoru metalem. Siarczki w wyniku małej elektroujemności odznaczają się w większości kowalencyjnym charakterem wiązań. Siarczki o wiązaniach, w których charakter jonowy przeważa nad kowalencyjnym są tworzone wyłącznie przez metale o najmniejszej elektroujemności (litowce, berylowce). Siarczki litowców są w wodzie dobrze rozpuszczalne. Ulegają one silnej hydrolizie. Siarczki berylowców są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie. W zetknięciu z wodą ulegają jednak hydrolizie z utworzeniem dobrze rozpuszczalnych wodorosiarczków. Siarczki metali ciężkich są w wodzie trudno rozpuszczalne, a wiele spośród nich nie ulega nawet działaniu mocnych kwasów. Siarczki te można otrzymać przez nasycenie siarkowodorem roztworu soli odpowiedniego metalu. Siarczki metali ciężkich można także otrzymać przez bezpośrednią syntezę z pierwiastków w podwyższonych temperaturach, oraz przez reakcję siarczanów podczas ogrzewania ich z węglem. Wodorosiarczki metali alkalicznych uzyskuje się nasycając siarkowodorem roztwór odpowiedniego wodorotlenku.

Według nomenklatury przyjętej przez Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej nazwę lotnych wodorochlorków, z wyjątkiem wodorków pierwiastków grupy VII oraz tlenu i azotu, tworzy się dodając końcówkę -an do rdzenia pierwiastka. Odpowiednio do tego międzynarodowa nazwa siarkowodoru brzmi sulfan.