Siarkowodór jest jedyną substancją z grupy H₂S (oprócz H₂O) występującą w stanie wolnym w przyrodzie. Występuje on głównie w źródłach siarczanowych, wyziewach wulkanicznych, niektórych gatunkach ropy naftowej i gazu ziemnego. Pojawia się także w produktach rozkładu białek. Siarkowodór powstaje również w procesach rozkładu gnilnego związków organicznych, dlatego w dużych stężeniach może występować w kanałach, dołach kloacznych, ściekach, zbiornikach odpadowych. W laboratorium H₂S otrzymywany jest zazwyczaj w aparacie Kippa w wyniku działania kwasem solnym na siarczek żelaza (II). Zawiera on często zanieczyszczenia wodorem, ponieważ handlowy FeS otrzymywany jest przez stapianie siarki z opiłkami żelaza i zawiera zwykle nieco nieprzereagowanego żelaza, wydzielającego wodór z kwasu solnego. H₂S powstaje także podczas hydrolizy amidu kwasu tiooctowego w środowisku kwaśnym lub zasadowym (własność ta wykorzystywana jest podczas oznaczania kationów grupy III i IV (siarkowodór w chwili powstania wytrąca charakterystyczne osady właściwych siarczków).

Najwyższe dopuszczalne stężenie w środowisku pracy wynosi 10 mg/l, a chwilowe 20 mg/l. Siarkowodór wchłania się łatwo przez płuca a jedynie w małym stopniu przez skórę. Wydala się częściowo w postaci nie zmienionej przez płuca, a także, po utlenieniu w organizmie do kwasu siarkowego, wydala się z moczem w postaci wolnych lub sprzężonych siarczanów. Część H₂S rozkłada się we krwi i tkankach z wydzieleniem siarki, która z nierozłożonym siarkowodorem tworzy wielosiarczki.